Ωδή στη νύχτα...

special thank to Maria Ch. που ως γνήσιο παιδί της νύχτας ήταν η έμπνευση της συγκεκριμένης ανάρτησης...

Τι κρίμα που αναγκαζόμαστε να πάμε για ύπνο την ώρα που όλα αρχίζουν να γίνονται πιο ενδιαφέροντα........

Η μέρα έχει απαιτήσεις. έχει τόσα μα τόσα πρέπει. όλο κάτι σου ζητάει, κάτι πρέπει να κάνεις...

τη νύχτα ξυπνάνε τα θέλω.. είσαι πιο πραγματικός, πιο αληθινός. 

Η νύχτα δε σου ζητά τίποτα..τη ντύνεις όπως θέλεις... της δίνεις ό,τι περιεχόμενο θες.. Αφήνεσαι ελεύθερος και η νύχτα σου αγκαλιάζει τα λάθη και σε συγχωρεί..

Τη μέρα σκεφτόμαστε τη νύχτα νιώθουμε..

 Ό,τι είναι φωτεινό μες τη μέρα το προσπερνάς, πάει χαμένη η λάμψη του δεν ξεχωρίζει στο φως της μέρας.. Τη νύχτα όμως , ό,τι είναι λαμπερό, ότι είναι φωτεινό θα αναδειχθεί...

Ο Καρούζος, γράφει πως ΄΄η νύχτα με συμφέρει- ελαττώνει τις φιλοδοξίες- ύστερα διορθώνει τις σκέψεις...συμμαζώνει τη θλίψη-την κάνει υποφερτότερη-΄΄ ..  ε ναι γιατί τη νύχτα σου συγχωρείται η θλίψη, ξέρεις ότι θα παρηγορηθείς όταν σε πάρει ο ύπνος - θα ξεχάσεις..

Αφήνει χώρο στα όνειρα, στη φαντασία..οι αισθήσεις μας γίνονται εντονότερες, το ένστικτό μας αγρυπνά.. είμαστε πιο κοντά με τη  ψυχή μας.. πιο αυθεντικοί..

Τη νύχτα μου φαίνονται όλα πιο απλά.. πιο εύκολα..ερωτευόμαστε, δακρύζουμε, ονειρευόμαστε...τη μέρα όλα αυτά είναι ''πολυτέλειες''. Η μέρα είναι πεζή..

το σκοτάδι περιορίζει την όραση και εντείνει τις υπόλοιπες αισθήσεις.. φέρε στο μυαλό σου τη μυρωδιά γαρδένιας βράδυ καλοκαιριού..

Πόσες φορές ήταν τόσο όμορφη η νύχτα σου που ευχόσουν να μη ξημερώσει;; δε θυμάμαι να ευχήθηκα να μη νυχτώσει...

Πρώτη Μαίου..

Πρωτομαγιά.. μικρή την είχα συνδυασμένη στο μυαλό μου, με το πρώτο παγωτό μετά από υπαίθριο ψήσιμο με γονείς και φίλους τους, κάπου στα πέριξ της λίμνης Πλαστήρα. ...

Πρωτομαγιά 2009. . κατά σύμπτωση βρέθηκα στο Παρίσι επισκεπτόμενη τη φίλη μου τη Ρ. . Πρώτη γεύση γαλλικής πρωτομαγιάς με το που  προσγειώνομαι στο Οrly. Δεν υπήρχε κανείς στις πληροφορίες των τραίνων στο αεροδρόμιο να τον ρωτήσουμε τι είδους εισητήριο να βγάλουμε . Αποτέλεσμα ; ένα τσούρμο άρτι αφιχθέντες Ελληναράδες, να προσπαθούν να βγάλουν άκρη με το αυτόματο μηχάνημα έκδοσης εισητηρίων που φυσικά ήταν μόνο στα γαλλικά. Μετά από ένα '' does anybody here speak english and can read french ?'' δυνατά απευθυνόμενο προς όλο το πλήθος - (χωρίς να λάβω απάντηση), κατέφυγα στη νοηματική, και στα σπαστoτατα γαλλοιταλοαγγλικοελληνικά μου παίρνοντας από πίσω ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Γάλλων κατέληξα στο σωστό μέρος. ''republique''.(δημοκρατία). Βγαίνω από το μετρό στην επιφάνεια της γης και πέφτω πάνω σε μια τεράστια διαδήλωση. Το κλίμα μεταξύ γιορτινού και επαναστατικού . Πλήθος κόσμου, όλων των ηλικιών, μουσικές, ρυθμός, παλμός και εύηχα συνθήματα στα γαλλικά. Συγκινήθηκα. Αφήνω τα μπαγκάζια μου σπίτι και μιας και το μεταπτυχιακό στη Σορβόνη ήταν πολύ απαιτητικό και κρατούσε απασχολημένη τη Ρ. με εργασίες, ξεκίνησα να περιπλανιέμαι μόνη στους δρόμους, όπου κατέληξα στην πλατεία μπροστά στο δημαρχείο του Παρισιού. Γυναικεία αγάλματα με δεμένα μάτια με μαύρες κορδέλες, κρατούσαν μαύρες σημαίες και δίπλα τους έγραφε ''disobedience'' (ανυπακοή). Καθιστική διαμαρτυρία εδώ. Είχε νυχτώσει, είχαν καθίσει όλοι σε κύκλους και τραγουδούσαν κάτι στα γαλλικά για τους λαούς της Ευρώπης....

Αυτά θυμόμουν σήμερα, Πρωτομαγιά 2012 καθώς περπάταγα το πρωί να κατέβω στο γραφείο γιατί τη προθεσμία για προσθήκη-αντίκρουση δε τη σταματάει όχι πρωτομαγιά , ούτε ο θάνατος. Με θλίψη αρνήθηκα τις προτάσεις για πικ νικ στον Υμηττό, στο Άλσος Βεΐκου, συμμετοχή σε πορεία κτλ. και προχώραγα στις 8 στη Πανεπιστημίου, εγώ, η ομάδα ΔΙΑΣ , και μερικοί σωριασμένοι αλλοδαποί και τοξικομανείς. Ωραία εικόνα. Τη σιωπή διαταράσσει το κινητό που η γιαγιά με ρωτάει ''που θα πιάσω το Μάη''...απαντάω από μέσα μου σαρκαστικά '' κάπου μεταξύ Ομόνοιας και Εξαρχείων σε κατουρημένο παρτέρι με σύριγγες'', απαντάω απέξω μου ''έχω δουλίτσα σήμερα μωρέ και κατεβαίνω γραφείο'' . 

Μετά από πολύωρο πήξιμο- γράψιμο, που το συνόδευαν ιαχές της πορείας από κάτω, είπαμε με τ'αφεντικό να κάνουμε break και να πιούμε ενα καφέ εκεί κοντά με κάτι γνωστούς να προσποιηθούμε ''απεργία - αργία'' . Και κει που στους ''5 δρόμους'' στα Εξάρχεια ήμασταν πέντε νοματαίοι, σκάνε σκορπισμένα μπουλούκια απο πορεία που είχε τελειώσει και μεταξύ αυτών και ο one and only παγκοσμίου φήμης σκύλος ''Λουκάνικος'' ή Θοδωρής, που δεν υπάρχει πορεία τα τελευταία 2-3 χρόνια που να μη συμμετέχει ενεργά.

 εδώ τον βλέπετε σε μιά φωτό , όπου ποζάρει για το bbc

ε σε λίγα λεπτά και αφού μεταφερθήκαμε στην πλατεία και τρώγαμε ένα σουβλάκι στα γρήγορα, άρχισαν τα μπάχαλα. Στα οποία πια είμαστε τόσο συνηθισμένοι, που έβλεπες μια γεμάτη πλατεία, καφετέριες, ταβέρνες, ο κόσμος να πίνει καφέ, δίπλα να καίγονται κάδοι, ένα αμάξι, ξέμπαρκες μολότοφ, ξέμπαρκες κρότου-λάμψης και πολύ πάρα πολύ πολύ δακρυγόνο. Κόκκινα μάτια, βήχας μαλόξ και φρέντο καπουτσίνο.  Πιο κάτω τα ίδια, φραπές, τάβλι και να μην βλέπεις τον διπλανό σου στο τραπέζι από το ντουμάνι. Γραφείο εν μέσω πυρών, γράψιμο πάντα με συνοδεία κρότων απ'εξω σα να μπήκαμε σε καταφύγιο για να γλιτώσουμε βομβαρδισμούς .  Τελειώσαμε αργά, από κάτω καμένα σκουπίδια, άστεγοι να ψάχνουν σε αυτά, πρέζα , άπειρη γαμημένη πρέζα.. μια ατελείωτη παρακμή... και όπως επιστρέφω κουρασμένη, με τη σκέψη μία στις αυριανές δουλειές, μία στη παρακμή, μια νοσταλγώντας το Παρίσι.... βρήκα να με περιμένει στο πάτωμα του ασανσέρ, μια μαργαρίτα που ξεγλίστρησε από το μαγιάτικο στεφάνι που την είχαν δέσει... έτσι για να μου θυμίσει ότι είναι άνοιξη..

Καλό μας μήνα :)