Η γενιά των 700 ευρώ και πολλά λέμε...

Γεννημένοι μεταξύ του 1977 με 1987 , (24 - 34 ετών σήμερα), προερχόμενοι από τη ''μεταπολιτευτική-πασοκονουδουθρεμένη ελληνική οικογένεια των 80ies'', γαλουχημένοι με την ιδέα ''αν δε διαβάζεις και δε σπουδάσεις θα καθαρίζεις σκάλες άμα μεγαλώσεις''. Αυτοί είμαστε εμείς, κάνα εκατομμύριο πάνω κάτω Έλληνες.. Θα επιχειρήσω έναν γενικό  προσδιορισμό των χαρακτηριστικών αυτής της γενιάς (φυσικά μιλώντας πάντα για την πλειοψηφία και όχι για τις εξαιρέσεις - Θα μιλάω για όλα σε πρώτο πληθυντικό- μη βιαστείτε να πείτε κάποιοι ότι μπαίνετε όλοι σε ένα τσουβάλι, ενώ διαφέρετε, μια γενική αναφορά κάνω -δε μιλάω εξειδικευμένα ) . Έχουμε και λέμε λοιπόν : 

Η μεγαλύτερη μερίδα αυτής της γενιάς είμαστε απόφοιτοι ανώτατης σχολής. Πάνω από το 50 % των αποφοίτων αυτών έχει κάνει σπουδές πάνω στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (ΙΕΚ, ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΜΒΑ κτλ). Καλομαθημένοι, μας απέτρεπαν να εργαστούμε μη τυχόν και κουραστούμε ή εγκαταλείψουμε λόγω δουλειάς τις σπουδές μας. Με αυξημένη υπαρξιακή αναζήτηση, εξευγενισμένοι, με οικολογική συνείδηση, παρακολουθούμε ειδήσεις 3 φορές την εβδομάδα μέσο όρο, ψηφίζουμε εκλογές παρά εκλογές, έχουμε μυωπία. Άλλοι τα μάζεψαν και έφυγαν για μεταπτυχιακά και διδακτορικά all around the world, κάποιοι λίγοι ξεμένουν έξω, οι πλειοψηφία επιστρέφει. Ξέρουμε ξένες γλώσσες.

Μια μερίδα είμαστε χλιδάνεργοι. Δηλαδή ταϊζόμαστε από την υπερπροστατευτική οικογένεια, αρνούμαστε δουλειές που δεν ανταποκρίνονται στα προσόντα μας, έχουμε αυτοκίνητο, ξοδεύουμε σε διασκέδαση και λούσα, και μένουμε με γονείς για να σιδερώνει η μαμά τα ρούχα μας, και μας χαρτζιλικώνουν μέχρι και η εν ζωή παππούδες μας. Μαράζι των οικογενειών που δε γίναμε δημόσιοι υπάλληλοι, κάποιοι έχουμε υπάρξει βάζοντας μέσο, έστω για λίγο συμβασιούχοι του δημοσίου.

Αυτοί που εργαζόμαστε εργάζομαστε γιατί δε γίνεται και αλλιώς, αμειβόμαστε όποτε και όταν θέλει ο εργοδότης με μισθό από 300 ως 900 ευρώ.Οι περισσότεροι αλλάζουμε πολλές δουλειές, γιατί είτε είμαστε εποχικοί, είτε μειώνουν προσωπικό οι εργοδότες, είτε κλείνουν επιχειρήσεις. Δεν κάνουμε καθόλου εύκολα σχέδια για οικογένεια.

Μια άλλη κατηγορία, αυτοί που τα βρήκαμε εντελώς έτοιμα, από πατέρα επιχειρηματία πρώην επαρχιώτη που κατοίκησε τέλη του εβδομήντα στην Αττική, και έπιασε την καλή. Οι μοίρα μας είναι προκαθορισμένη, θα κάνουμε τη δουλειά του πατέρα μας για να συνεχίσουμε την επιχείρηση. Μέσα σε αυτό είμαστε εγκλωβισμένοι-πνιγμένοι αλλά και υπερβολεμένοι.. Παντρευόμαστε συνήθως παιδιά οικογενειακών φίλων, είμαστε λίγο φλώροι.

Σε γενικές γραμμές είμαστε καλά παιδιά, φιλότιμα και αρκετά αδικημένα. Κατηγορηθήκαμε ότι δε ζήσαμε κατοχή ή χούντα, ότι είμαστε επιφανειακοί, καλομαθημένοι. Μας καλομάθανε αυτοί που μας κατηγορούσαν. Έχουμε χάσει το μπούσουλα στις ερωτικές σχέσεις, είμαστε ανοιχτόμυαλοι και φιλικοί. Αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα, και μιλάμε για αυτά που σκεφτόμαστε και νιώθουμε περισσότερο από τους μεγαλύτερους. 

Πλέον, μουδιασμένοι από την οικονομική και κατ' επέκταση και κοινωνική παρακμή,  παλεύουμε να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας, εν μέσω αυτού του αναξιοπρεπούς  κρατούντος χάους.

Ο νόμος του Μέρφυ των καλοκαιρινών διακοπών

Κάθε χρόνο, και μετά από ένα μικρό ή μεγάλο χειμωνιάτικο αγγούρι που λίγο πολύ ο καθείς έφαγε, περιμένουμε με λαχτάρα τις όποιες διακοπές θα κάνουμε το καλοκαίρι, εναποθέτοντας σε αυτές τις λίγες μέρες, μεγάλες προσδοκίες χαλάρωσης, ξεγνοιασιάς και διασκέδασης. Ανυπομονούμε και μετράμε αντίστροφα τις μέρες για τη καλοκαιρινή μας άδεια, για να βάλουμε το μαγιώ μας και να εξορμήσουμε στις παραλίες.

Κάθε φορά λοιπόν, ξεκινάμε με τις καλύτερες διαθέσεις και με οργάνωση και πιστεύουμε πως τίποτε και κανείς δε μπορεί και δε δικαιούται να μας χαλάσει τις τόσο πολυαναμενόμενες διακοπές μας.. χμμμ...

Μόνο που λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο... και θες γιατί σκοτεινές δυνάμεις συνωμοτούν εναντίον μας?, θες γιατί έτυχε να βρεθεί σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων κοντά μας ο Μητσοτάκης, θες γιατί σε καταράστηκε ο συνάδελφος που πρόλαβες και του πήρες την ''καλή'' βδομάδα της άδειας , όλοι μας λίγο πολύ έχουμε αντιμετωπίσει κάποια από τις παρακάτω ''γκαντεμιές'' :

 - Να τύχει να δουλεύεις σαν το σκυλί κατά τη διάρκεια του καύσωνα, και όταν πας πέντε μέρες κάπου, να βρέχει καρεκλοπόδαρα, να φυσάει και να κάνει κρύο.

- Να έχεις υπολογίσει με μαθηματική ακρίβεια τις μέρες που θα σαι αδιάθετη, και να κανονίσεις τις διακοπές σου σύμφωνα με αυτές, και για μοναδική φορά μέσα στο χρόνο, να τύχει να καθυστερήσει ή να ρθει νωρίτερα η περίοδος σου, για να συμπέσει επίτηδες με τις διακοπές σου. Ηard εκδοχή, να σου ρθεί τη πρώτη μέρα με το που βγεις από το καράβι και πατήσεις στεριά.

- Να μείνεις από βενζίνη δεκαπενταύγουστο στο πουθενά,έχοντας ξοδέψει όση είχες ψάχοντας για ανοικτό πρατήριο. Hard εκδοχή να έχεις μείνει και από μπαταρία στο κινητό.

- Να πέσεις σε ''απαγορευτικό'' γιατί θα χει εκατό μποφόρ μόνο τη μέρα και ώρα που αποφάσισες εσύ να ταξιδεψεις. Και καλά να χεις ξεμείνει στο νησί και να μη μπορείς να γυρίσεις, φαντάσου να ξεμείνεις στο Πειραιά μέχρι να κοπάσουν οι αέρηδες;

- Να χεις επισκεφτεί ένα μέρος για να δεις από κοντά τη super douper παραλία για την οποία είναι διάσημο, η οποία είναι προσβάσιμη μόνο με βαρκάκι, και να τύχει να χει ''απαγορευτικό'', γαμώ τα μελτέμια μου γαμώ. 

- Να γυρνάς στις αρχές καλοκαιριού στον ήλιο που ακόμα είσαι άσπρος χωρίς αντηλιακό και να μην παθαίνεις το παραμικρό, και στις διακοπές να βάζεις συνέχεια αντιλιακό με 50+ δείκτη προστασίας, να κάθεσαι μόνο κάτω από την ομπρέλα, και να ψηθείς να κοκκινίσεις, να καείς τόσο που να μη σε σώζουν ούτε τριάντα στραγγιστά γιαούρτια. Hard εκδοχή εκείνο το βράδυ που θα ξεροψηθείς και θα ξεφλουδίζεις, να σε τσιμπήσουν και όλες οι σκνίπες της περιοχής.

- Και τελευταίο και καλύτερο : Να πέσεις πάνω σε απεργία διαρκείας α) των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας αν ταξιδεύεις με αεροπλάνο β) των λιμενεργατών αν ταξιδεύεις με πλοίο, γ) των ταξιτζήδων που χουν κλείσει μόνο την εθνική οδό που θα χρειαστεί να διασχίσεις εσύ αν ταξιδεύεις οδικώς.

Φυσικά ανάλογα με το ποιο μέσο θα ταξιδεύεις εσύ συγκεκριμένα, θα κάνει ο αντίστοιχος και μόνο κλάδος απεργία εκείνη τη στιγμή.

Απεύχομαι  τα ανωτέρω σε όλους σας, σε όσους γυρίσατε καλή προσαρμογή, σε όσους δε γυρίσατε, καλή συνέχεια, καλές βουτιές...

'' memento mori ''

Memento mori is a latin phrase translated as "Remember your mortality", or "Remember you will die"^. It names a genre of artistic work which varies widely, but which all share the same purpose: to remind people of their own mortality.(πηγή wikipedia) 

memento mori λοιπόν, ελληνιστί ''να χεις στο νου σου ότι είσαι θνητός ''. ..

Αυτή είναι μια από της αγαπημένες μου λατινικές εκφράσεις και ομολογώ πως δεν την είχα ακούσει μέχρι και πριν ένα χρόνο περίπου. Στην ουσία είναι μια υπενθύμιση της συνειδητοποίησης του πεπερασμένου της ζωής μας. Η μόνη βεβαιότητα σε αυτή τη ζωή είναι ότι κάποτε τελειώνει. 

Αυτή η φράση λοιπόν μπορεί να ερμηνευθεί με δύο τρόπους. Έναν απαισιόδοξο, και έναν αισιόδοξο. Μπορεί κάποιος ακούγοντάς την να νιώσει τη ματαιότητα της ύπαρξής του. Το vanitas vanitatum omnia vanitas.. να σκεφτεί ''γιατί να ζήσω, τι νόημα έχει αφού θα φύγω κάποια στιγμή'' και να βουλιάξει σε ένα υπαρξιακό αδιέξοδο χωρίς πάτο.

Και υπάρχει και η άλλη πλευρά, αυτή για την οποία αποφάσισα να γράψω αυτήν την ανάρτηση. Αυτή που σκέφτεσαι '' αφού είμαι πεπερασμένος, θνητός, αφού μου δόθηκε ο λίγος ή πολύς χρόνος και η ευκαιρία να ζήσω , και αφού ξέρω ότι δε θα ναι για πάντα ας δώσω σε αυτή τη ζωή ένα νόημα. Να τη ζήσω όσο πιο όμορφα γίνεται, σε όλο της το μεγαλείο, στην ολότητά της, στην  ουσία της. Ας εστιάσω στα σημαντικά και στα ουσιώδη, και σε όσα έχουν πραγματική αξία. ''

Ας πάρουμε την περίπτωση ενός εφήβου. Ο έφηβος ζει σα να μην είναι να πεθάνει ποτέ. Δεν υπάρχει γι αυτόν ο θάνατος. Δεν τον αφορά. Δεν τον αγγίζει. Μάλιστα συχνά τον ειρωνεύεται και τον χλευάζει πετώντας του το γάντι. ( οδηγάει γρήγορα, πειραματίζεται με ουσίες κα) Όταν είσαι πολύ νέος, είναι φυσικό να μην έχεις την συναίσθηση της θνητότητάς σου, να σπαταλιέσαι και να σπαταλάς ενέργεια και ζωή σε άχρηστα πράγματα, να θυμώνεις με ασήμαντες αφορμές και να διογκώνεις στο κεφάλι σου τα γεγονότα και τις καταστάσεις. 

Μεγαλώνοντας λίγο, έρχεται η πρώτη σφαλιάρα-δίδαγμα, συνήθως με την απώλεια κάποιου κοντινού προσώπου. Εκεί βρίσκεται η πρώτη αφορμή να σκεφτείς το '' carpe diem'' ( μα τι μ έχει πιάσει σήμερα με τα λατινικά?) το '' μια είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία΄'', '' ό,τι φάμε , ό,τι πιούμε και ότι....'' και άλλα σοφά ρητά του υπέρσοφου λαού. (ε μην κάνουμε αναφορές μόνο στους Λατίνους)

Όταν μεγαλώσεις λίγο ακόμα, οφείλεις πια, να διαπιστώσεις ότι πρέπει να σαι ευγνώμων για τη ζωή , ό,τι και αν αυτή περιλαμβάνει...μμμ νομίζω ότι αυτή είναι η μαγική λέξη '' ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ'', με κεφαλαία για να το τονίζουμε και όταν χάνουμε τον έλεγχο, το στόχο, το νόημα, να μας την υπενθυμίζουμε. 

Σχεδόν θα λεγα ότι με θυμώνουν οι άνθρωποι που φτάσανε στου χάρου τη πόρτα, και όταν γλίτωσαν δεν έδειξαν να έμαθαν τίποτε από αυτό. Ρε αδερφέ, όταν έχεις πιει καφέ με τον Άγιο Πέτρο στο φουαγιέ του άλλου κόσμου, δε δικαιούσαι να σκας που σου γρατζούνισαν το αμάξι !!

 Ευτυχώς βρέθηκαν στο δρόμο μου κάποιοι γενναίοι..κάποιοι που υπήρξαν ή είναι ακόμα παραδείγματα δύναμης και γενναιοδωρίας και  με τη στάση τους παρέδωσαν μαθήματα ζωής..

Σήμερα όσο ποτέ είναι επίκαιρο το memento mori. Εκεί που μας έχει πάρει και μας έχει σηκώσει, ο αριβισμός, ο εγωισμός, η φιλοδοξία, η φιλοχρηματία, ο καταναλωτισμός, εκεί που χουμε χάσει το νόημα, που φοβόμαστε να αγαπάμε, που αρνούμαστε να συγχωρούμε, που μαλώνουμε, που τρωγόμαστε, που ψωνιζόμαστε, εκεί πρέπει να μας τραβάμε λίγο το αυτί, και να μας υπενθυμίζουμε προτού μας το υπενθυμίσει το πρώτο δυσάρεστο γεγονός, ότι είμαστε συνεπιβάτες στο ίδιο ταξίδι που αργά η γρήγορα θα τελειώσει.
Ας το κάνουμε πιο όμορφο,πιο γλυκό, πιο ταπεινό (μαθαίνοντας να αρκούμαστε), με αποδοχή στον άλλο, με αγάπη στον εαυτό, με φιλία, με πίστη, με πάθος, με ήθος,με αξία, με εκτίμηση, με ουσία, και με ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη, για ό,τι έχω, για ό,τι δεν έχω, για αυτό που είμαι, για αυτό που ζω, για το γεγονός ότι ζω. 

΄Ευγνωμοσύνη, το μονοπάτι της ευτυχίας.....