Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Η γενιά των 700 ευρώ και πολλά λέμε...

Γεννημένοι μεταξύ του 1977 με 1987 , (24 - 34 ετών σήμερα), προερχόμενοι από τη ''μεταπολιτευτική-πασοκονουδουθρεμένη ελληνική οικογένεια των 80ies'', γαλουχημένοι με την ιδέα ''αν δε διαβάζεις και δε σπουδάσεις θα καθαρίζεις σκάλες άμα μεγαλώσεις''. Αυτοί είμαστε εμείς, κάνα εκατομμύριο πάνω κάτω Έλληνες.. Θα επιχειρήσω έναν γενικό  προσδιορισμό των χαρακτηριστικών αυτής της γενιάς (φυσικά μιλώντας πάντα για την πλειοψηφία και όχι για τις εξαιρέσεις - Θα μιλάω για όλα σε πρώτο πληθυντικό- μη βιαστείτε να πείτε κάποιοι ότι μπαίνετε όλοι σε ένα τσουβάλι, ενώ διαφέρετε, μια γενική αναφορά κάνω -δε μιλάω εξειδικευμένα ) . Έχουμε και λέμε λοιπόν : 
Η μεγαλύτερη μερίδα αυτής της γενιάς είμαστε απόφοιτοι ανώτατης σχολής. Πάνω από το 50 % των αποφοίτων αυτών έχει κάνει σπουδές πάνω στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (ΙΕΚ, ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΜΒΑ κτλ). Καλομαθημένοι, μας απέτρεπαν να εργαστούμε μη τυχόν και κουραστούμε ή εγκαταλείψουμε λόγω δουλειάς τις σπουδές μας. Με αυξημένη υπαρξιακή αναζήτηση, εξευγενισμένοι, με οικολογική συνείδηση, παρακολουθούμε ειδήσεις 3 φορές την εβδομάδα μέσο όρο, ψηφίζουμε εκλογές παρά εκλογές, έχουμε μυωπία. Άλλοι τα μάζεψαν και έφυγαν για μεταπτυχιακά και διδακτορικά all around the world, κάποιοι λίγοι ξεμένουν έξω, οι πλειοψηφία επιστρέφει. Ξέρουμε ξένες γλώσσες.
Μια μερίδα είμαστε χλιδάνεργοι. Δηλαδή ταϊζόμαστε από την υπερπροστατευτική οικογένεια, αρνούμαστε δουλειές που δεν ανταποκρίνονται στα προσόντα μας, έχουμε αυτοκίνητο, ξοδεύουμε σε διασκέδαση και λούσα, και μένουμε με γονείς για να σιδερώνει η μαμά τα ρούχα μας, και μας χαρτζιλικώνουν μέχρι και η εν ζωή παππούδες μας. Μαράζι των οικογενειών που δε γίναμε δημόσιοι υπάλληλοι, κάποιοι έχουμε υπάρξει βάζοντας μέσο, έστω για λίγο συμβασιούχοι του δημοσίου.
Αυτοί που εργαζόμαστε εργάζομαστε γιατί δε γίνεται και αλλιώς, αμειβόμαστε όποτε και όταν θέλει ο εργοδότης με μισθό από 300 ως 900 ευρώ.Οι περισσότεροι αλλάζουμε πολλές δουλειές, γιατί είτε είμαστε εποχικοί, είτε μειώνουν προσωπικό οι εργοδότες, είτε κλείνουν επιχειρήσεις. Δεν κάνουμε καθόλου εύκολα σχέδια για οικογένεια.
Μια άλλη κατηγορία, αυτοί που τα βρήκαμε εντελώς έτοιμα, από πατέρα επιχειρηματία πρώην επαρχιώτη που κατοίκησε τέλη του εβδομήντα στην Αττική, και έπιασε την καλή. Οι μοίρα μας είναι προκαθορισμένη, θα κάνουμε τη δουλειά του πατέρα μας για να συνεχίσουμε την επιχείρηση. Μέσα σε αυτό είμαστε εγκλωβισμένοι-πνιγμένοι αλλά και υπερβολεμένοι.. Παντρευόμαστε συνήθως παιδιά οικογενειακών φίλων, είμαστε λίγο φλώροι.
Σε γενικές γραμμές είμαστε καλά παιδιά, φιλότιμα και αρκετά αδικημένα. Κατηγορηθήκαμε ότι δε ζήσαμε κατοχή ή χούντα, ότι είμαστε επιφανειακοί, καλομαθημένοι. Μας καλομάθανε αυτοί που μας κατηγορούσαν. Έχουμε χάσει το μπούσουλα στις ερωτικές σχέσεις, είμαστε ανοιχτόμυαλοι και φιλικοί. Αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα, και μιλάμε για αυτά που σκεφτόμαστε και νιώθουμε περισσότερο από τους μεγαλύτερους. 
Πλέον, μουδιασμένοι από την οικονομική και κατ' επέκταση και κοινωνική παρακμή,  παλεύουμε να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας, εν μέσω αυτού του αναξιοπρεπούς  κρατούντος χάους.

2 σχόλια:

  1. Αυτοί είμαστε και ναι το έχεις πιάσει από την καρδιά το θέμα.
    Το που πάμε όμως (το πουθενά είναι η απάντηση εδώ) είναι τρομαχτικό μόλις γίνει αντιληπτό.

    Προκοπή χωρίς συναίσθημα δεν γίνεται, πρώτον γιατί έχουμε μεγαλώσει στην Ελλάδα (γεωγραφικά έχουμε γαλουχηθεί να τροφοδοτούμαστε από τη ζέστη, τη θέρμη και το αγκάλιασμα του ήλιου) και δευτερόν γιατί οι ελληνικές καταβολές μας όπως και να το κάνουμε μας κατατάσουν στην μια από τις πιο ανθρώπινες ράτσες παγκοσμίως (η φιλοσοφία που γεννηθήκε από τους προγόνους μας παρότι δεν την έχουμε διαβάσει, είναι στο DNA μας).

    Αν δεν ξυπνήσουμε από το λήθαργο και δεν μάθουμε να χτίζουμε σχέσεις, το παιχνίδι αυτό δεν θα κερδιθεί ποτέ (ίσως να μην παιχτεί και ποτέ).

    Θέλει αντρεία το να μην ξεπουλιέσαι στην περίσταση, θέλει πίστη το να μην προδίδεις, θέλει συνειδητότητα το να έχεις θέση και να την εκφράζεις και θέλει πειθαρχία το να εμμένεις.
    Όλα τα παραπάνω απιτούν κόπο και είναι αλήθεια πως εμείς δεν έχουμε μάει να κοπιάζουμε (ενδεχομένως φταίει το ότι δεν μας άφησαν να μάθουμε στον κόπο, αλλά δεν αποτελεί δικαιολογία αυτό για μορφωμένους ανθρώπους που έχουν βγάλει τα μάτια τους σε στίβες βιβλίων και που έχουν ανοίξει τους ορίζοντες τους μέσα από τις εκατομμύρια αράδες που έχουν διαβάσει).


    Ελπίζω στην αλήθεια της ψυχής μας που αργά ή γρήγορα θα σπάσει τα δεσμά και θα πεταχτεί έξω για να καταδικάσει εν μέσω μεγάλου θυμού όλη αυτή την προσπάθεια ευθανασίας κατά της.

    Στην σωτηρία της ψυχής λοιπόν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο.Αν χαθεί, εγώ θα φταίω."
    Νίκος Καζαντζάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή